Chorobowo-weekendowo

Dopadło i nas. Choróbsko wstrętne. Chłopaki zagilani i pozatykani, albo jak kto woli pociągający, mnie gardło boli i w ogóle przesilenie wiosenne w tym roku wybitnie mnie rozkłada i powoduje, że ja to nie ja, rozmemłana taka jakaś,  rozkojarzona, wszystko na odwrót robię, wszystko mi z rąk leci. Więc czekam z utęsknieniem na zdrowie i lepsze dni. Może wystarczy trochę słońca? Okaże się. Póki co nie mam okazji sprawdzić, bo brzydko jest na dworze. W piątek i sobotę za to cudnie było. My nawiedziliśmy Babcie i Dęblin. Chłopaki i psiul zabawę mieli, po boisku za piłką latali. Bo już tak coraz fajniej jest. Bo już Ksawi taki chłopczyk jest, co to zaczepi i uśmiech rozbrajający pośle. Co chodzi jak pingwin po domu gadając po dzieciowemu, bababa, mamama i chichrając się w głos lub pokazując złość, gdy coś nie po jego myśli. Słodziak że hej! Zaraz 11 miesięcy skończy. Kiedy to zleciało? Przecież dopiero co taki mały był i tylko spał, jadł i kupy robił, a już taaaaaki duży sam pokazuje jaki jest. Migusiem mija każda chwila. Co chwilę coś nowego uczy się i pokazuje. Powtarza po swojemu, trochę niezdarnie, ale stara się. Kopia no. I człowiek tak siedzi i patrzy cóż on wymyśli nowego. Co wykombinuje. I mogę siedzieć tak i siedzieć. Byleby tylko na jego buzi wciąż był ten uśmiech zawsze.