Dylematy matki polki - odc. 1763

Uwielbiam Go tulić. Trzymać w ramionach tak o, po prostu lub wtedy, gdy jest mu źle. Całować po buzi, po szyjce, nawet po stópkach. Patrzeć na niego jak je. Tak, jak wcina cokolwiek wygląda tak słodko, że mogłabym siedzieć i patrzeć na niego. I dumna wtedy jestem tak bardzo. Bo chociaż bywa ciężko i bywa, że nie rozumiem jego, jego zachowania, jego emocji, to jednak to mój Skarb. Taki za którym w ogień pierwsza mogę skoczyć, bo miłość moja jest wielka. Kocham wszystko co z nim związane. Zabawy, wspólny czas, jego głosik, nawet to jak w nocy woła mnie po raz kolejny. Ja to uwielbiam. Bo wiem, że mnie potrzebuje jak nikt. Jestem jego mamą. Jego bezpieczeństwem. Wiem, że na wszelkie zło mama dla Niego jest ukojeniem. Zaraz będzie Iga.... I boję się.  Czy też będę tak kochać? Czy podzielę wszystkie uczucia na dwa i dam radę i Ją tak kochać, wielbić? Czy będę umiała mądrze ich wychować, żeby każde czuło moją matczyną uwagę w taki sam, równy sposób? Tak bardzo boję się, żeby Ksawery nie czuł się nawet na chwilę odtrącony. Żeby wiedział, że Jego siostra jest dla Niego i żeby Ją kochał. I żeby wiedział, że nowa sytuacja w domu to nie zagrożenie, ale dar. Boję się też o siebie. Tak po prostu. Czy ja będę umiała odnaleźć się w nowej sytuacji bez jakichkolwiek strat? Czy będzie tak bardzo ciężko jak myślę, czy może wcale nie tak źle? Niby Ksawi ma dopiero 2,5 roku, powinnam wszystko pamiętać doskonale, ale mam wrażenie, że okres noworodkowy był tak dawno... Czy pamiętam jak opiekować się takim Maleństwem? To jak z jazdą na rowerze? Czy inaczej? Chyba też hormony robią swoje. Termin porodu tuż tuż, czekamy na to co przed nami. Chyba nadszedł czas, gdy zdałam sobie sprawę, że teraz wiele się zmieni. Pewnie na lepsze. Pewnie wkrótce, jak już od początku nauczymy się siebie, powiem, że to cudowne mieć ich dwoje i kochać podwójnie. Teraz jestem pełna obaw i wiele znaków zapytania mam. Bo tak bardzo chcę żeby było IM i NAM dobrze.... Najlepiej.  Żeby Nasza Rodzina była najszczęśliwsza. Tego chcę.